Euforija je u medicini mentalno, a u psihologiji čuvstveno stanje krajnjeg zadovoljstva, razdraganosti, uključujući i fizički boljitak. Psihoanaliza smatra da euforiju izaziva oslobodilačka pobuna “ega” protiv “superega”. Psihijatrija ponekad opisuje shizofreniju kao binarnu oscilaciju između depresije i euforije.
Uzrok su joj ili endogeni hormoni (u nekim patološkim stanjima, pri orgazmu, sportskom trijumfu, navodno i pri ratnim ekscesima), ili egzogeni opijati (alkohol, ine droge, osobito ecstasy i njoj slične).
Euforija je ušla u kolektivni imaginarij ponajprije kao subjektivno dobro osjećanje u teških bolesnika, često prije same smrti. To se uočavalo u terminalnih bolesnika od sušice (tuberkuloze), kada bi naglo prestali grčevi i bolovi, stvarajući u bolesniku varljiv dojam da je ozdravio. Opisao ga je Alexandre Dumas sin (Dama s kamelijama), što je preuzeo i Giuseppe Verdi (La traviata).
Pascal Bruckner (Neprestana euforija) tvrdi da je suvremeno društvo nametnulo euforičnu ideologiju, koja nastoji potisnuti i zanijekati nezadovoljstvo i bol namećući “obavezu zadovoljstva” i “kult sreće” (“relax!”, “don’t worry, be happy!”, “misli pozitivno!”, “dobra vibracija” - neke su od parola u kojima se može prepoznati ta obaveza). Bruckner “neprestanu euforiju” definira kao novu drogu, koju konzumiramo kroz kulturalne instrumente koji kao “vrhovno dobro” odnosno “poželjan lifestyle” nude bogatstvo, kult tijela, komfor, welness itd.
Tko se u tome ističe izaziva “glamour” i postaje “celebrity”. “Euforija” je u hrvatskome posuđenica, internacionalni grecizam, složenica “eu” (dobro) i “féro” (nosim, snosim, usp. “breme”).